🎁 Kryzys W Związku Zostać Czy Odejść

Kryzys w potocznym rozumieniu to coś strasznego, kłopot, problem, załamanie nerwowe. Ja postaram się jednak Ci pokazać, że kryzys może być także wyzwaniem, początkiem lepszego życia. Najpierw jednak chcę Ci przybliżyć, jak w psychologii rozumie się z najważniejszych osób, które zgłębiały temat kryzysów był amerykański psycholog duńskiego pochodzenia, Erik Erikson. Mówił on, że życie ludzkie to cykl kryzysów, ale „kryzysy” to były dla niego punkty zwrotne, momenty rozstrzygające pomiędzy postępem a regresją, integracją a życie ludzkie to cykl kryzysów, nie powinien dziwić fakt, iż pierwszy kryzys w życiu człowieka pojawia się już w momencie jego przyjścia na świat (kryzys narodzin) a ostatni blisko końca życia (drugi bilans życia). Na każdym z tych etapów człowiek stoi przed pewnym wyzwaniem i w zależności od tego, co z tym wyzwaniem „zrobi”, tak będzie przebiegał jego dalszy rozwój. Oczywiście w początkowych latach życia w rozwiązywaniu tych kryzysów bardzo ważny jest udział rodziców, opiekunów i innych osób znaczących. Im jesteśmy starsi, tym większy mamy wpływ na swoje życie. Erikson wyodrębnił osiem kryzysów w życiu człowieka. Część z nich opiszę w innych miejscach, tutaj wszystkie Kryzys narodzin, tworzenie więzi, zaufanie do świataPierwszy kryzys w życiu człowieka wiąże się z jego przyjściem na świat i nazywa się kryzysem narodzin – gdy się rodzimy, nagle zmienia się cały nasz wszechświat. Cały pierwszy rok życia dziecka jest kryzysowy, ponieważ nie dość że musi ono dostosować się do trudnych warunków życia pozamacicznego (zmienna temperatura, ostre światło, pojawiające się i znikające jedzenie, nowe bodźce), to jeszcze musi wytworzyć więź z opiekunami. W zależności od tego, jak rodzice (opiekunowie) reagują na potrzeby dziecka, uczy się on ufności bądź nieufności wobec świata .2) Usamodzielnianie się, trening czystościDrugi kryzys, w okresie poniemowlęcym, pojawia się w związku ze stopniowym usamodzielnianiem się dziecka. To czas na naukę siadania, raczkowania, chodzenia, mówienia, samodzielnego jedzenia i treningiem czystości. W zależności od przebiegu rozwoju dziecka i reakcji opiekunów, dziecko może wytworzyć w sobie poczucie autonomii albo wstydu i Inicjatywa- poczucie winyTrzeci kryzys pojawia się w okresie przedszkolnym. To czas nawiązywania relacji z rówieśnikami, dalszego usamodzielniania się a także przestrzeganiem norm i reguł społecznych. W zależności od możliwości dziecka i reakcji ważnych osób na jego umiejętności i zachowania, pojawia się w dziecku albo inicjatywa („warto próbować, pytać, eksperymentować”), albo poczucie winy („zawracam innym głowę, przeszkadzam, jestem upierdliwy”).4) Wiara w swoje możliwości versus poczucie niższościCzwarty kryzys, w wieku szkolnym, wiąże się z nabywaniem kompetencji poznawczych. Mówiąc po ludzku chodzi o rozwijanie umiejętności szkolnych takich jak inteligencja językowa, wykonywanie działań matematycznych, nabywanie wiedzy o świecie. Jeśli dziecko ma poczucie, że jego praca przynosi efekty, coraz więcej wie, umie, rozumie i inni to doceniają, pojawia się u niego postawa pracowitości („warto ćwiczyć, uczyć się, wysilać, poznawać”). Jeśli jest krytykowane, wyśmiewane, nie nadąża i nikt mu nie pomaga – pojawia się poczucie niższości („jestem do niczego”).5) Kryzys tożsamościPiąty, kluczowy kryzys w życiu człowieka to kryzys tożsamości. Człowiek musi sobie wtedy odpowiedzieć na pytania „Kim jestem?”, „Jaki jestem?” oraz „Po co żyję?”. Szukając tych odpowiedzi może korzystać z wcześniejszych doświadczeń a także z nowych informacji na swój temat, których aktywnie poszukuje. Źródłem tych informacji są eksperymenty na sobie (np. ile mogę wypić zanim padnę) oraz komunikaty od rówieśników. To bardzo trudny czas, okres przejściowy pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Nie każdy młody człowiek odpowiada sobie na powyższe pytania w sposób Poszukiwanie bliskości w związkuSzósty kryzys w życiu człowieka (a pierwszy w okresie dorosłości) ma związek z poszukiwaniem partnera/partnerki, potrzebą lub brakiem potrzeby stworzenia stałego związku. W zależności od rozwiązania tego kryzysu, mówimy o wytworzeniu bliskości z inną osobą bądź o poczuciu Kryzys wieku średniego i bilans życiowy. Kreatywność vs. stagnacjaSiódmy kryzys życiowy według Eriksona to czas pomiędzy 35 a 60 rokiem życia. To okres rozwoju zawodowego, rozwijania kompetencji rodzicielskich, dzielenia się z innymi swoją wiedzą i doświadczeniem. Jeśli mamy poczucie, że dużo osiągnęliśmy i wiele możemy z siebie dać innym, czujemy się twórczy, kreatywni, potrzebni, ważni. Jeśli zdolność tworzenia lub dzielenia się jest niewielka, pojawia się pustka i stagnacja. W tym okresie rozwojowym mieści się także kryzys wieku średniego wraz z pierwszym bilansem Podsumowanie życia, drugi bilansÓsmy, ostatni kryzys życiowy to efekt podsumowania życia. W zależności od tego, jak człowiek rozwiązał poprzednie kryzysy rozwojowe, czy dobrze żył, czy ma wokół siebie bliskie osoby, czy czuje się ważny, kochany i potrzebny pojawia się poczucie integralności (pełni, całości) lub kryzysyŻeby było ciekawiej, człowiek w ciągu życia przechodzi nie tylko przez wyżej wymienione kryzysy, zwane rozwojowymi, normatywnymi (które są uniwersalne dla wszystkich ludzi). Doświadcza także kryzysów nienormatywnych (indywidualnych). Te indywidualne kryzysy to zarówno wydarzenia pozytywne jak i negatywne; takie, które zakłócają osiągniętą równowagę – np. spektakularny awans, wypadek samochodowy, przewlekła choroba, rozwód, ślub, zmiana pracy, przeprowadzka, wygrana na loterii, kryzysach w związku przeczytasz tutaj. Każda z tych sytuacji to wyzwanie zarówno dla jednostki jak i dla jej nie da się przeżyć życia bez kryzysów. Bo kryzys to każde zachwianie równowagi, każda duża zmiana, każde ważne zadanie, jakie przed nami stawia życie. Nie piszę o tym po to, żeby Cię zmartwić czy załamać, lecz po to, żebyś nie był/a zaskoczony/a. Jestem absolutnie przekonana, że im więcej wiesz, tym łatwiej sobie poradzisz z różnymi problemami. A jeśli sobie nie radzisz, zawsze możesz skorzystać z pomocy nadzieję, że napisałam to w sposób zrozumiały. Daj znać, co o tym by Tom Mussak on Unsplash

Moje nastawienie do naszego związku jest następujące: chce z Nią być, wiąże z Nią przyszłość. Ze strony Żony sprawa wygląda tak:(sama to powiedziała): widzi dużą poprawę ale jest nieszczęśliwa w Naszym związku i nieszczęśliwa sama ze sobą, boi się że nic się nie poprawi za jakiś czas. Zawsze powtarzano mi w domu, że lepsza jest najgorsza prawda, niż najpiękniejsze kłamstwo. Myślę więc, że wypada zacząć od zadania sobie samemu pytania: dlaczego kłamiemy? Kłamstwo bywa mechanizmem obronnym, wynika z tajemnicy, z obawy, lęku, lub przyzwyczajenia. Bywają sytuacje, gdy kłamstwo jest najlepszym możliwym rozwiązaniem (np. w obliczu choroby), jednak czy można usprawiedliwić każde kłamstwo? Czy można kłamać w dobrej wierze? Czy wynika z niego coś dobrego? I wreszcie, czy kłamstwo w związku zawsze musi doprowadzić, do końca tego związku? Czy kłamstwo można wybaczyć? Pewnie można. Ja jestem z tych, które nie potrafią, bo dla mnie kłamstwo w związku zawsze było policzkiem wymierzonym z premedytacją. Oczywiście zdarzały mi się sytuacje, gdy wybaczałam, raz, drugi, trzeci…mimo wszystko jednak czekałam na to kłamstwo ostateczne, które przeleje szalę definitywnie, to jednak świadomie godziłam się tkwić w tym kłamstwie. Ale ja mam ciężki charakter i zatrzaskuję za sobą drzwi. Jednak wydaje mi się, że zdobyte przeze mnie życiowe doświadczenia nauczyły mnie żyć po kłamstwie i radzić sobie z nim tak, by po odchorowaniu, nie wpływało na moje dalsze życie. By mnie nie prześladowało i by podchodzić z czasem do niego z moim wypracowanym dystansem. A wiecie, że akurat dystans do siebie i życia mam ogromny, czyli na przykład: jak mi mąż przyprawił rogi, to sobie wytatuowałam jelenia na klatce piersiowej 🙂 Niewątpliwie odkrycie kłamstwa jest rzeczą traumatyczną, szczególnie jeśli wymierza je w nas osoba, której ufamy. Niezależnie od tego, czy kłamstwo dotyczy spraw błahych (chociaż osobiście tym bardziej nie rozumiem, po co kłamać) zdrady, tuszowania różnych sytuacji, ukrywaniu prawdy dotyczącej pieniędzy, czy zdrowia, to kluczową rzeczą jest zrozumieć co tak naprawdę przeżywamy. To, że okłamała nas bliska nas osoba, a może fakt czego to kłamstwo dotyczy? Przemilczenie prawdy, to też kłamstwo. Niezwykle ważne jest nazwanie naszych emocji. Czy jest to zawiedzenie partnerem, poczucie niemocy, bolesny cios, a może po prostu coś, czego się spodziewaliśmy i to jest właśnie ten moment, na który być może nie byliśmy do końca przygotowani. Gdy już owe kłamstwo ujrzy światło dzienne, pojawia się w nas pytanie: co dalej? Odejść, czy zostać? Zostać przy tym, co stare i dobrze znane, czy rozpocząć nowy etap w życiu? Od niewielkiego zatajenia prawdy do wielkiej zdrady- kłamstwo nie ważne czy jednorazowe, czy powtarzane wielokrotnie, może poważnie zachwiać stabilizacją związku, albo wprost przeciwnie- stać się jego integralną częścią. Może prowadzić do rozstania, może popchnąć do zemsty, może wpędzić w depresję i inne problemy, które ciągną się później latami. Zatem warto umieć sobie z kłamstwem radzić. Zawsze staram się poruszać temat, na własnym przykładzie, a mogłabym tych sytuacji wypisać pewnie kilka tomów. Skupmy się jednak na tych kłamstwach, które w jakiś sposób mnie ukształtowały. Tak jak wspomniałam na początku, mam taki charakter, że nie wybaczam, zatrzaskuję za sobą drzwi i palę mosty. Dotyczyło to i moich zawodów na przyjaciołach, jak i partnerach. Nie jest to dobre rozwiązanie, bo wiem, że być może kilka razy nie pozwoliłam dojść drugiej stronie do głosu, ale dla mnie tłumaczenie kłamstwa nie ma najmniejszego znaczenia. Liczy się fakt jego popełnienia, tym bardziej, że to kłamstwo zaważało na moim dotychczasowym życiu. I tak jak potrafiłam przełknąć zdradę, tak niestety nie potrafiłam wybaczyć całej otoczki kłamstwa, która jej towarzyszyła. Kiedy zeszłam się po pierwszym rozstaniu z ojcem starszaka, zdałam sobie sprawę, że to pierdyknie prędzej, czy później. Wszystko było po tym powrocie dobrze, bo już wspominałam, że nie mogę powiedzieć złego słowa o tym człowieku, poza jednym kontekstem przez który się rozstaliśmy. Jednak żyjąc, jako normalna szczęśliwa rodzina wiedziałam, że na bank wydarzy się coś, co pozwoli mi podjąć ostateczną decyzję o rozstaniu. I uwaga: trwało to prawie trzy lata . Czy byłam na to gotowa?- psychicznie tak, ale sam moment był dla mnie zaskoczeniem. My się rozstaliśmy bardzo kulturalnie, znaczy podałam rękę na pożegnanie, podziękowałam za dotychczasowe lata życia, za cudownego syna i za to, jak się w tym związku rozwinęłam i jakiej pewności siebie nabyłam. Przede wszystkim byłam wdzięczna za to, że ten związek otworzył przede mną świat i dał mi życie jakiego chciałam. Obyło się bez krzyku, wyrzucania sobie brudów, rękoczynów i mówienia jaki ten związek był beznadziejny- bo nie był…po czym wsiadłam do samolotu i przemierzając kilkaset kilometrów wróciłam do domu. Nie było krzyku, załamania, poczucia skrzywdzenia, czy wielkiego zaskoczenia. Nikt mi nie zniszczył życia, nie zostawił mnie samej z dzieckiem, nie czułam się skrzywdzona. Po prostu taka była kolej rzeczy, to była moja decyzja przez lata kolekcjonowania naprawdę niewinnych kłamstw, w temacie doprowadzającym do naszego rozstania- to musiało się tak skończyć. Gdy po latach rozmawialiśmy, oboje doszliśmy do wniosku, że on nie dorósł, do bycia ojcem, a ja byłam młoda i zawsze stawiałam na swoim. Jak mówię, że koniec, to koniec. No mercy! Czy gdybyśmy wtedy byli starsi i mieli obecny stosunek do życia w głowie, to przetrwali byśmy tamten kryzys? Być może tak! Mamy dobry kontakt do dziś, mój syn ma wspaniały kontakt z ojcem i uważam, że oboje zrobiliśmy wszystko by nasze stosunki były poprawne nie tylko dla wspólnego dziecka, ale i przez wzajemny szacunek do siebie. Trochę to trwało, bo oczywiście nie zawsze było kolorowo, ale ostatecznie udało się. W przypadku ojca Juniora to był już zupełnie inny temat. Z perspektywy czasu, już sam ślub był jednym, wielkim prankiem. Serio, jak sobie po latach gdzieś tam w rozmowach z przyjaciółką analizowałam ten niewypał, to aż mnie wstrząsnęło, że zignorowałam wszystkie sygnały ostrzegawcze. Ja trzeźwo myśląca, w miarę 🙂 rozsądna, nauczona przez życie kierowania się rozumem dałam się wkręcić w największy żart mojego życia. Tu kłamstwa były dokonywane z premedytacją i miałam poczucie, że są wymierzone we mnie celowo. Wiecie, to tak jak się jest na ringu i po prostu wiesz, że za chwilę padnie kolejny cios, i kolejny, jeszcze jeden i totalnie się nie spodziewasz, z której strony padnie. Nie było pola manewru nawet do zachowania kultury rozstania, do zachowania pozorów, do rozmowy, do zrobienia czegokolwiek z myślą o dobru dziecka. Tu nie tylko zatrzasnęłam za sobą drzwi, spaliłam mosty, ale jeszcze emocjonalnie, życiowo i prawnie postawiłam wielki mur, który ma nas chronić. I też zaczęło się od niewinnego kłamstwa, a skończyło na leczeniu traumy u dzieci. I nie chodzi o to, że kłamstwo jest gorsze i lepsze, że stawia się je na szali i ocenia, które ma większy ciężar, chodzi głównie o jego cel i to jaki wpływ ma na nasze życie. A to niewinne zatajenie prawdy, z czasem może urosnąć do ogromnej traumy, w którym jedynym ratunkiem może być terapia. Kłamstwa ciągną się za ludźmi latami i niestety nie każdy jest na tyle silny psychicznie, by nie wpływały na jego dalsze życie. To dotyczy obu stron, zarówno tej okłamywanej, jak i kłamiącej. Na przykład zupełnie inaczej było w sytuacji gdzie godziłam się na bycie w relacji (relacji, nie związku- bo jednak związek wymaga zaufania), który hmmm była jednym wielkim kłamstwem, piękną mistyfikacją związku, wyimaginowaną, całkiem przyjemną bańką, z mnóstwem iluzji, tęczy i jednorożców nucących najpiękniejsze rockowe ballady. Różnica polega na tym, że ja się na to zgodziłam świadomie. Tu kłamstwo posypywało się brokatem, dawało złudne uczucia bycia, malowało najpiękniejsze i najbardziej pożądane emocje. To był świat stworzony za obopólną zgodą i każda ze stron zdawała sobie sprawę z zakłamania, w którym żyje. To był wybór świadomy, więc gdyby nie te wszystkie kłamstwa, nie było by świata, który sobie na tamten moment stworzyliśmy. Jednak życie w kłamstwie, nawet świadomym, nie jest życiem jakie chcielibyśmy mieć. W którymś momencie musi wydarzyć się coś, co tą bańkę po prostu przekłuje. Najważniejsze jest więc to, aby zdefiniować czy boli nas samo kłamstwo, czy to czego kłamstwo dotyczy, do czego prowadzi, oraz umieć samemu rozstrzygnąć wagę i konsekwencje takiego kłamstwa. Każdy z nas ma inną wrażliwość, inne wartości i inną twardość…Wszystkie powyższe kłamstwa, wspominam już bez sentymentu, kuper mam tak twardy, że można by nim rozgniatać orzechy 🙂 a jak ta kwarantanna potrwa dłużej, to może i arbuzy 🙂 Lisa Letessier napisała fantastyczny poradnik Kłamstwo w związku. Odejść czy zostać? Książka ta dedykowana jest zarówno osobom okłamywanym, jak i kłamiącym! Macie tu opisane prawdziwe, z życia wzięte historie, w których tematem przewodnim jest oczywiście kłamstwo. Historie te są analizowane pod tym kątem, rozkładane na czynniki pierwsze. Autorka przybliża zarówno źródła, jak i konsekwencje kłamstw (także te długofalowe) zarówno błahych, bezpośrednich, jak i ukrytych, oraz pokazuje jak postępować, aby uczyć się lepiej radzić sobie ze strachem przed kłamstwem partnera lub! własną skłonnością do oszukiwania. Znajdziecie tu analizę psychologiczną mechanizmów jakimi kieruje się kłamstwo w związku, oraz informację jak reaguje zarówno strona okłamywana, jak i kłamiąca. Co ważne, znajdziecie w niej również różne ćwiczenia, pomagające radzić sobie z kłamstwem, oraz jego konsekwencjami. Są też ćwiczenia, które pomogą Ci polepszyć relacje w związku, poradzić sobie z konsekwencjami okłamywania w związku, lub jeśli to konieczne z jego zakończeniem. W księgarni znajdziecie również inne ciekawe książki psychologiczne, w dziale poradniki. ^{Agnieszka Zaczyńska 1 lipca, 2022 8 lipca, 2022 Uncategorized co zrobić żeby być pewnym siebie, co zrobić żeby było tak jak na początku związku, co zrobić żeby inni liczyli się ze mną, co zrobić żeby inni mnie szanowali, co zrobić żeby mniej pić, co zrobić żeby mniej pił, co zrobić żeby nie chciało mi się pić, co} Ukończyłeś studia i znalazłeś pracę, która płaci rachunki, tak jak „powinna”. Problem polega na tym, że nie możesz pozbyć się uczucia, że wszystko nie idzie tak, jak sobie wyobrażałeś. Być może twój nowy koncert nie spełnia Twoich oczekiwań, a może nie ma nic wspólnego z tym, co spędziłeś ponad 4 lata na nauce. Może wydaje się, że wszyscy wokół ciebie zarabiają więcej niż ty, pracując fajniej niż ty i żyjąc życiem, które jest ogólnie bardziej skuteczne i szczęśliwsze niż twoje. Nagle wątpisz w każdą decyzję, którą podjąłeś, podejmujesz i prawdopodobnie kiedykolwiek podejmiesz. Pytanie brzmi: co robisz dalej? Odpowiedź jest jedną z dwóch rzeczy: kontynuuj zastanawianie się, co robisz źle, lub czytaj dalej i dowiedz się, dlaczego powinieneś wybrać się w podróż, która jest twoim kryzysem w czwartym życiu. 1. Nie jesteś sam Najważniejsze, co możesz zrobić, to uświadomić sobie, że nie jesteś sam. Wszystko, co musisz zrobić, to „kryzys kwartalny” w Google, a zobaczysz, ile osób jest dokładnie w tym samym miejscu, co ty. Tak więc, chociaż zawsze kuszące jest porównywanie się do innych i poczucie, że twoje życie jest większym bałaganem niż życie wszystkich innych - nie rób tego. Zapewniam cię, że inny cichy cierpiący patrzy na ciebie i twoją pracę i myśli o tym samym. 2. Może to być rodzaj zabawy Pomyśl o tym. Jesteś młody i prawdopodobnie nie masz wielu dużych długoterminowych zobowiązań. Wykorzystaj ten czas w swoim życiu na eksperymenty i wypróbowanie nowych rzeczy, dużych lub małych. Możesz odkryć pasję, znaleźć nową ścieżkę kariery lub przynajmniej zbudować niezapomniane wrażenia. Dlaczego nie wybrać się na wycieczkę do Australii, przeprowadzić się do Nowego Jorku i kontynuować karierę aktorską lub wrócić do szkoły i uzyskać stopień, o jakim zawsze marzyłaś? Pomyśl o stereotypie kryzysu wieku średniego, kiedy łysiejący 50-letni mężczyzna kupuje samochody sportowe, aby przeżyć swoją młodość. Jeśli mają taką możliwość, to „kryzys w ćwiartce życia” jest całkowicie akceptowalnym czasem na robienie rzeczy nietypowych w imię niewiedzy, co do cholery powinieneś robić ze swoim życiem. (Bonus: prawdopodobnie nadal masz wszystkie włosy i wyglądasz tak bajecznie, jak zawsze - nawet jeśli nie możesz sobie jeszcze pozwolić na samochód sportowy). Chodzi o to, że nie wiedzieć, czego chcesz, to dobra okazja, aby spróbować różnych rzeczy i rozwijać nowe pasje. Nigdy nie wiadomo - nauka kantońskiego lub wolontariat co drugi czwartek może otworzyć drzwi, o których istnieniu nawet nie wiedziałeś. A przynajmniej spójrz świetnie na swoim CV. 3. To nie będzie trwało wiecznie Wreszcie ciesz się niepewnością podczas jej trwania. Zanim się zorientujesz, możesz wziąć ślub, założyć rodzinę i rozpocząć długą karierę zawodową. Te rzeczy są świetne, ale kiedy przejdziesz do tego nowego rozdziału w życiu, są szanse, że przypomnisz sobie swoje wcześniejsze lata przygody, nowych doświadczeń i ograniczonej odpowiedzialności. Kryzys w ćwiartce życia jest okazją do zrobienia rzeczy, których możesz nigdy nie mieć. Więc wyświadcz sobie przysługę w przyszłości i przeżyj te niedoskonałe lata. Kryzys między ćwierć życia może być z pewnością przerażający, ale wykorzystaj tę niepewność jako czas, aby naprawdę się znaleźć. Tak łatwo jest czuć presję, aby być idealnym, mieć wspólne życie i wiedzieć dokładnie, dokąd zmierzasz, ale nie o to chodzi w tych latach. Nie myśl o tym „gdzie powinieneś być” - pomyśl o tym, gdzie możesz być, jeśli pozwolisz sobie na ryzyko i skorzystasz z okazji. Zastanawiasz się, czy warto dać szanse związkowi? Przechodzicie kryzys, który już trochę trwa? Nie wiesz czy odejść czy zostać i wahasz się co zrobić? Mam nadzieję, że ten film da Ci odpowiedź na to pytanie jest tylko jeden warunek po obejrzeniu bądź ze sobą całkowicie szczery. Często ratowanie związku na siłę jest najgorszym pomysłem, jaki tylko może przyjść nam do głowy. Taka postawa odbija się negatywnie nie tylko na naszym zdrowiu psychicznym, ale także partnera. Pozwól życiu płynąć naturalnym rytmem i rozstańcie się dla dobra związek przechodzi kryzys? W niektórych relacjach uczuciowych po prostu przychodzi moment, w którym oboje powinniśmy zadać sobie pytanie, czy warto nadal dzielić życie, czy lepiej się rozstać. Często odpowiedź, jaką dyktuje nam serce brzmi: ten związek nie ma przyszłości i nie powinniśmy już żyć wszystko, przez wzgląd na dawne uczucie, jakim darzyliśmy naszego partnera, postanawiamy „na siłę trwać” w relacji. Co więcej, przymykamy oko na wiele sytuacji, które w szczęśliwym związku między dwojgiem ludzi nigdy nie powinny ten sposób nasz związek przekształca się w pustkę, która z każdym dniem staje się coraz większa i większa. Ludzie, którzy kiedyś żyli szczęśliwie i darzyli się uczuciem, nie są już w stanie normalnie ze sobą jednak nie mamy odwagi odejść od partnera ze strachu przed samotnością, opinią innych czy z obawy przed wejściem w nowy związek. Zapraszamy cię dziś do refleksji nad twoim związkiem i analizę poniższych kwestii. Być może zabrzmią ci one znajomo…1. Nasz związek poniósł porażkęPrzecież nikt nie lubi przegrywać ani ponosić porażki, zwłaszcza gdy ma to miejsce w osobistej i uczuciowej sferze życia. Niepowodzenie w związku może być dla wielu osób czymś wręcz niewybaczalnym. Już samo myślenie w ten sposób powinno być wystarczającym powodem do zerwania związku. Jest ono przejawem strachu przed dezaprobatą twojej decyzji ze strony bliskich ci osób i otaczającej cię społeczności. Często wręcz mogą towarzyszyć nam wyrzuty sumienia lub poczucie winy, ponieważ myślimy, że źródło porażki leży w nas samych. Zaczynamy się zastanawiać, że być może nie daliśmy z siebie wystarczająco dużo i nie kochaliśmy naszego partnera tak, jak na to mnożą się wymówki, które uniemożliwiają ci podjęcie decyzji o zakończeniu związku, w którym już nie jesteś szczęśliwa. Pamiętaj, że problemy pomiędzy partnerami i koniec dawnej miłości, wcale nie są oznaką to sytuacja zupełnie normalna. Z upływem lat miłość między partnerami wygasa i czasami po prostu nie mamy już ochoty na dalsze wspólne zadręczać się tym, „co powiedzą inni”. Najważniejsze są twoje uczucia i to właśnie im powinnaś być wierna. W sztucznie podtrzymywanym związku nigdy nie będziesz szczęśliwa. Pamiętaj też, że twój partner zasługuje na szczerość, a nie na Przecież mamy wspólne dzieciTo, że w życiu kierujemy się dobrem naszych dzieci, jest rzeczą zupełnie naturalną. Jednak nie mogą stać się one przyczyną tkwienia w związku bez miłości. Bycie parą tylko dlatego, że mamy wspólne potomstwo jest autentycznym kłótnie partnerów nie poprawią rodzinnej atmosfery. Wręcz przeciwnie – sprawiają, że nie kochający się już rodzice z każdym dniem będą tracili dla siebie szacunek i prędzej czy później nastąpi wybuch prawdziwych uczuć i dzieci będą musiały stale walczyć z nieprzyjemną atmosferą w domu, nie będą się z wami czuły dobrze i staną się podatne na negatywne zaburzenia z nas twierdzi, że najmłodsze dzieci do zdrowego wzrostu potrzebują obojga rodziców i szczęśliwej rodziny, która zapewni i m spokój i poczucie bezpieczeństwa. Rzeczywiście idealnie, ale tylko jeśli partnerzy bardzo się w przypadku kryzysu między nimi, sztuczne podtrzymywanie związku absolutnie nie jest dobrym rozwiązaniem dla dziecka. Dzieci podświadomie chcą, by ich rodzice byli szczęśliwi, bez względu na to, czy żyją razem, czy jaką każdy z nich przelewa na swoją pociechę jest najważniejsza. To właśnie ona wpływa na poczucie bezpieczeństwa i zdrowe dorastanie młodego człowieka, a potem na jego dorosłe życie i relacje uczuciowe z innymi zmuszaj swoich dzieci do dorastania w niezdrowej atmosferze nieszczęśliwego związku. Nie można żyć w harmonii z kimś, kogo już nie darzymy miłością, a przekonanie, że taka sytuacja jest korzystna dla naszych dzieci jest wielkim życiowym Zakończyć związek a strach przed samotnościąOgromny odsetek ludzi na całym świecie żyje w związku opartym na emocjonalnej zależności od partnera. Problem ten dotyczy zwłaszcza osób, które trwają od lat w tej samej relacji uczuciowej i tak naprawdę nigdy nie były sytuacja może okazać się wielkim problemem w chwili, gdy pojawia się kryzys i zaczynamy zastanawiać się nad tym, czy warto walczyć o ten związek. Strach i poczucie lęku przed samotnością mogą okazać się silniejsze niż potrzeba czy chęć odnalezienia szczęścia z kimś przed samotnością wzrasta wraz z upływem lat. Im jesteśmy starsi, tym bardziej obawiamy się tego, że nie znajdziemy nikogo, z kim moglibyśmy stworzyć nowy związek i zbudować szczęśliwy zatem w związku, który nas unieszczęśliwia. Taka z resztą jest postawa społeczeństwa, w którym żyjemy. Skutki takiego postępowania są jednak katastrofalne: tracimy radość życia i zaczyna opanowywać nas ogromny życiem rządzi strach, który otwiera drzwi depresji i licznym dolegliwościom zdajemy sobie sprawę z tego, że nie jest łatwo stawić czoła takiej sytuacji, ale zapewniamy, że warto spróbować. Spójrz w oczy przygodzie i naucz się spędzać mile czas we własnym towarzystwie. Pokochaj siebie i poczuj, że wcale nie musisz być w związku, by czuć się dobrze i być ten fakt i wyzbądź się strachu przed samotnością. Życie singla też może być szczęśliwe i pełne emocjonujących Wraz z partnerem odejdą przyjacieleTo zupełnie naturalne, że żyjący w wieloletnich związkach partnerzy mają wspólnych przyjaciół i znajomych. W przypadku separacji relacje te zwykle zostają wystawione na można jednak tkwić w bezsensownym związku tylko z obawy przed utratą ta dotyczyć może również członków rodziny partnera: teściowej, szwagra, szwagierki itp. Z czasem wasze stosunki ułożą się same. A jeśli łączy was szczera przyjaźń, to nic nie powinno stanąć na drodze, abyście nadal mogli się nawet zdarza się, że byli partnerzy zostają dobrymi przyjaciółmi. Nierzadko nawet dogadują się lepiej niż wtedy, gdy żyli pod jednym ty i twój partner macie przed sobą decyzję o przyszłości waszego związku, spokojnie zastanówcie się nad swoimi uczuciami i oczekiwaniami. Być może wasze rozstanie będzie najlepszym rozwiązaniem dla obojga. A może otworzy wam drogę do prawdziwego szczęścia…Niech będzie, co ma być – pamiętaj tylko, że najważniejsze są twoje uczucia i może Cię zainteresować ... Więcej o sytuacji, gdy dziecko jest sposobem na kryzys w związku, pisałam tutaj: „Dziecko jako sposób na kryzys w związku”. Rozstanie nigdy nie jest łatwe i zawsze powoduje wiele trudu. To trudny dylemat „odejść, czy zostać”, bo każda sytuacja niesie ze sobą straty i coś odbiera dzieciom. Zostać i dalej walczyć czy odejść?? - do Forum Kobiet To miejsce zostało stworzone dla pełnoletnich, aktywnych i wyjątkowych kobiet, właśnie takich jak Ty! Otrzymasz tutaj wsparcie oraz porady użytkowniczek forum! Zobacz jak wiele nas łączy ... Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Posty [ 14 ] 1 2010-03-16 15:50:54 patka120 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-01-09 Posty: 108 Wiek: 22 Temat: Zostać i dalej walczyć czy odejść??Jestem w związku facetem od 15 m- cy od pół roku mieszkamy jakies 4 m-ce bylo dobrze nawet niezle sie dogadywalismy. Bylam od jakiego juz czasu nie jest dobrze ciagle sie klocimy( najczesciej o drobnostki) nie rozumiemy sie obydwoje jestesmy uparcii zadne nie chce inne podejscie do zycia czego innego oczekujemy... Mamy inne zainteresowania co sprawia ze nie bardzo mozemy spedzac aktywnie razem mnie juz to ze 3 dni jest dobrze a 3dni zle... I tak w kółko...Do tego dochodzi moja zazdrosc spowodowana zdarzeniami z mojego poprzedniego zwiazku co sprawia ze trudno mi jest zaufac..Doradzcie co zrobic???Ja bardzo go kocham i mi zalezy ale nie mam juz sliy podobnie jak on.... 2 Odpowiedź przez alaclaudie 2010-03-16 16:20:25 alaclaudie Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-11-23 Posty: 4,210 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??rozmawiajcie o tej sytuacji, dążcie do kompromisu. to że nie spędzacie razem każdej chwili wcale nie uważam za złe. możecie pózniej nawzajem opowiadać sobie o zdarzeniach na tych oddzielić to co było- jesteś teraz w nowym związku i ataki nieuzasadnionej zazdrości nie pomagają. 3 Odpowiedź przez patka120 2010-03-16 17:22:00 patka120 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-01-09 Posty: 108 Wiek: 22 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??Tu nie chodzi o spedzanie kazdej chwili razem tylko o to zeby spedzac ten czas inaczej anizeli wy domu albo w kinie czy lubie aktywnie spedzac czas on niby tez tylko inaczej niz co do kompromisu to moze raz udalo nam sie na takowy tak to wiecej nie bo oboje lubimy postawic na chodzi o pogodzenie się to jest tak ze jak ja chce to on nie i co do mojej zazdrosci to naprawdę się staram ale czasem wybucham o byle co no i znów kłótnia bo to silniejsze ode mnie:/I nie potrafię temu zaradzić pomimo iż w tamtym związku nie jestem 2 lata to ja nadal to wszystko pamiętam i nie chcę znów zostać zraniona:( 4 Odpowiedź przez azile 2010-03-18 11:59:34 azile Woman In Red Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-01 Posty: 244 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść?? Co do zazdrości - czy Twój obecny partner dał Ci powód do tego? Wiem, że zdarzenia z przeszłości bardzo często przysłaniają Nam teraźniejszość, ale tym możesz rozwalić Wasz związek. Gdy czujesz nagły przypływ zazdrości postaraj się odwrócić swoją uwagę, pomyśl o czymś innym, odwróć wzrok - cokolwiek, co pozwoli Ci ochłonąć. Odnośnie spędzania razem czasu - to dobrze, że macie odmienne zainteresowania. Wykorzystajcie to, aby o tym rozmawiać. Poszukajcie też chociaż jednej rzeczy, która Was połączy - sport, taniec, kręgle, teatr, wspinaczka itp itd. Kłótnie i upór - hmmm skąd ja to znam czasami siedzę i myślę, po co taki związek? po co mam się denerować? ale wtedy myślę, o tym co by było gdyby Jego nie było i jest mi źle z ta myślą. Albo myślę, o tych dobrych chwilach. Też jesteśmy uparci, ale czasami warto wyluzować... Oczywiście zależy w jakich kwestiach i kto ma racje, ale obróć czasem Wasza kłótnię w żart. Może Jego to nakieruje i też tak zacznie robić powodzenia :* Zawsze po burzywychodzi słońce 5 Odpowiedź przez KarolaJestem 2010-03-18 14:01:53 KarolaJestem Zbanowany Nieaktywny Zawód: Uczennica Zarejestrowany: 2010-02-12 Posty: 64 Wiek: 18 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść?? Przechodzicie kryzys w związku co nie oznacza od razu rozstania musicie to przeczekać to normalne..A to że jesteś zazdrosna to dobrze ,świadczy to o tym że nie jest on ci obojętny:)Cierpliwości "Teraz była nikim, a będąc nikim, była tym, kim zawsze chciała być." 6 Odpowiedź przez carboczar 2010-03-23 19:30:37 carboczar Net - EKSPERT Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-11 Posty: 599 Wiek: Bliżej jak nie liczę. Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??Rozstać się i przekonać się czy możecie żyć bez siebie,ochłonąć i przekonać się czy są to takie problemy że jest potrzeba kłótni?.Inna metoda to rozmawiać i to dużo ale spokojnie,bez we dwoje to sztuka jesteście inni i macie inne można uzgodnić i dogadać się idąc małymi kroczkami a nie zaraz rewolucja. 7 Odpowiedź przez La Que Sabe 2010-03-23 19:39:08 La Que Sabe Netbabeczka Nieaktywny Zawód: Czarownica ;) Zarejestrowany: 2010-03-14 Posty: 410 Wiek: 30 pluszzz Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść?? Patka, jesteście uparci i kłócicie się , napisz co osiągneliście dzieki tej upartości - jesteś szczęśliwsza? bardziej spełniona? widzisz, że twój partner się realizuje?Jeśli nie to wybacz twarde słowa - obudź się i zacznij dbać o to co dla ciebie najważniejsze!Jeśli to jest wolny czas - to albo znajdz kumpele, ktorym będzie odpowiadał ten sposób, a jeśli jest to związek to dbaj o niego , i zacznij od siebie, twoj facet gdy zobaczy twoje starania , może zrobi to ciagle kochacie sie - odnajdziecie się, a jesli wolicie siebie osobno - to może lepiej nie męczyć się kłótniami życie jest zbyt piękne aby tracic go na kłótnie i spróbujcie odnaleźć radość życia osobno. "Człowiek, który ma serce, niczego nie może stracić, gdziekolwiek by się znalazł" 8 Odpowiedź przez patka120 2010-03-25 12:27:50 patka120 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-01-09 Posty: 108 Wiek: 22 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??Do azile: nie dal mi powodow do zazdrosci....Ale ja go czasem drecze swoimi zarzutami...Np teraz zmienil prace a ja caly czas mysle ze on tam moze sobie kogos poznac...Wiem to glupie ale niestety silniejsze ode sie o tym tyle nie myslec ale odkad nie mam pracy te mysli czesciej powracaja... 9 Odpowiedź przez azile 2010-03-26 12:47:48 azile Woman In Red Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-03-01 Posty: 244 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść?? Postaraj się to zmienić. Może masz za dużo czasu na rozmyślanie? Czasami tak jest, że człowiek z nudów zaczyna fiksować. Napisałaś, że nie masz pracy. Może to też jest powód, bo wyobrażasz sobie kobiety ładnie ubrane, piękne itd, a Ty teraz siedzisz w domku. Zacznij wychodzić, znajdź sobie zajęcie. Ja wiem po sobie, że kiedy ktoś bardzo intensywnie stara Ci się wmówić, że go zdradzasz, albo tego typu zarzuty, to takie myśli niestety przychodzą do głowy... Więc lepiej je powstrzymać i być dla mężczyzny kobietą, do której wraca bardzo chętnie po pracy aby ją zobaczyć, przytulić się, poczuć jej zapach, spędzić z nią czas, porozmawiać. A może jakaś fajna niespodzianka, która odświeży Wasz związek? Kolacja romantyczna, nowa sexy bielizna, jakiś niedrogi, fajny prezent? głowa do góry!!! Zawsze po burzywychodzi słońce 10 Odpowiedź przez mała1101 2010-04-07 12:53:21 mała1101 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-12-02 Posty: 14 Wiek: 31 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??Witam,zastanawiam się co ja bym zrobiła.....hm....Może spróbowałabym zrobić sobie przerwę w tym związku,wtedy mogłabyś się przekonać czy jest Ci lepiej bez niego czy po prostu nie możesz żyć bez niego a on bez Ciebie.....Jesteś młoda ,nic was nie trzyma ,bez zobowiązań...nic tylko testować,próbować,docierać się....Wszystko przed Tobą Życzę wszystkiego dobrego... 11 Odpowiedź przez patka120 2010-04-09 13:12:31 patka120 Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-01-09 Posty: 108 Wiek: 22 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??Jestem załamana..... kolejna kłótnia i tyle przykrych słów z ego strony które tak bolą.....:/rozczarował mnie tak chyba nie traktują się osoby które się kochają...Przez niego czuje sie teraz jak smiec:/ 12 Odpowiedź przez izzza:-) 2010-04-15 01:15:43 izzza:-) Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-04-14 Posty: 19 Wiek: 27 lat>>> Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść??jestem 9 lat w malzenstwie czasem bylo dobrze czasem zle ale jestem bo mamy dzieci przechodzimy kryzys juz dawno chyba te 9 lat ciagle mysle ze bedzie dobrze ale jest coraz gorze mysle po prostu ze muj maz jest przekonany ze tylko z nim moge zyc jezeli po tylu przykrosciach z jego strony wciaz jestem chociarz nie w tym samym luzku ale jestem 13 Odpowiedź przez malafifi 2010-05-24 02:16:22 malafifi Tajemnicza Lady Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-05-17 Posty: 93 Wiek: 30 Odp: Zostać i dalej walczyć czy odejść?? Dopiero niedawno zamieszkaliście ze sobą i to, co się dzieje jest zwyczajnym docieraniem. Tak właśnie miałam na początku. Po prostu dałam na luz i było lepiej. Tylko, że po 6 latach wspólnego mieszkania dziś się rozstajemy. Dlaczego? Bo nadszedł czas na ślub, bo było wygodnie a ja chciałam pewności i stabilizacji. Nie popełniaj błędu przeciągania spraw ważnych. Daj Wam czas, ale nie tyle lat, co ja. Dziś płaczę nad moimi latami, które już nie wrócą. Bądź rozważna, obserwuj Was i wyciągaj wnioski. Jeśli po roku, dwóch dalej będzie źle, nie trzymaj się złudnych nadziei. Mężczyźni są wygodni i nie rezygnują z kucharki, praczki, sprzątaczki itd., ale do czasu. Nie daj się skrzywdzić, tak jak ja pozwoliłam. Trzymam za Ciebie kciuki i powodzenia. Nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia,Kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno... Posty [ 14 ] Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Zobacz popularne tematy : Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności © 2007-2021 Niewyjaśnione konflikty również mogą powodować kryzysy w związku. Jak naprawić związek, kiedy widzimy pierwsze symptomy kryzysu? Przede wszystkim powinniśmy skupić się na szczerej rozmowie z partnerem. Często brak dobrej komunikacji pomiędzy osobami tworzącymi związek prowadzi do wielu nieporozumień i pogłębia problemy w związku. Stockbyte (Rodale Images) fot. Stockbyte Odejdź, gdy wasze kłótnie prowadzą tylko do agresji i wzajemnego ranienia się. Kiedy kłócisz się z byle powodu, a spory wysysają całą Twoją energię i pewność siebie, jeśli kłótnie kończą się obraźliwymi wyzwiskami czy bójką, nikt nie dąży do kompromisu, a jedynie do wygranej po trupach - to znak, że kłócicie się destrukcyjnie. Gdy macie problem z pogodzeniem się (trwa to całymi dniami), a co gorsza, nie uczycie się na błędach i nakręcacie spiralę agresywnej gry, to już powód do tego, by odejść. Jest pewna pula konfliktów, które para może znieść. Gdy przekroczycie pułap wytrzymałości, wspólne życie zamienia się w piekło. Ale co z tego wszystkiego wynika? Nawet jeśli wszystko wskazuje na to, że powinieneś odejść, zastanów się nad ostatnią, kluczową sprawą. Kiedy czujesz satysfakcję na myśl o zerwaniu z nią, niewykluczone że jednak jesteś związkofobem. Powinieneś poczekać z budowaniem poważnego związku. Ale jeśli myśl o porzuceniu jej sprawia Ci ból, nie jest jeszcze z Tobą tak beznadziejnie. Spróbuj zostać i zobacz, co się stanie. Tak jak ja. Obecnie jestem zaręczony z Zuzanną. Poprosiłem ją o to po czterech latach, na tej samej kanapie, kiedy to pod wpływem jej błyskotliwej sugestii zdecydowałem się zostać. I wiesz, co zrobiliśmy potem? Coś zupełnie nietypowego. Zamówiliśmy pizzę i poszliśmy do wypożyczalni po obrzydliwie ckliwy film z Meg Ryan i Tomem Hanksem. A może zwyczajnie boisz się związku? Prof. Zbigniew Izdebski, seksuolog, doradca rodzinny: Jest pewien gatunek mężczyzn, którzy nie potrafią się zaangażować nawet wtedy, gdy nie ma realnych przeszkód. To wieczni chłopcy, w krótkich spodenkach, nastawieni wyłącznie na przyjemności. Są niedojrzali emocjonalnie, boją się bliskości, uzależnienia od kobiety, utraty niezależności. Widzą w kobietach jedynie zagrożenie, doceniając tylko ich fizyczne walory. Nie potrafią zaakceptować naturalnej kolei losu. W momencie, gdy w związku pojawiają się problemy, zobowiązania, kiedy druga strona zaczyna ustalać zasady, decydują się na ucieczkę, zamiast zmierzyć się z prawdziwym życiem. Wolą więc krótkie związki oparte na fikcji, gonią za romansami, w których jest pięknie, zmysłowo, bezproblemowo. Często przyczyna tkwi w dzieciństwie: byli wychowywani w przekonaniu, że kobiety są cwańsze od mężczyzn, i teraz panicznie uciekają przed powtórzeniem schematu. Może zawiniła zaborcza matka, która trzymała ojca pod pantoflem? Kiedy ukrywasz przed partnerką swoje prawdziwe ja - nieustannie się pilnujesz, kontrolujesz każdą swoją wypowiedź, poglądy, reżyserujesz gesty i spotkania intymne, skrywasz słabości - to znak, że kobieta nie daje Ci poczucia bezpieczeństwa. Kiedy w związku pojawiają się tzw. transakcje wiązane, czyli interesowne relacje typu coś za coś (usługa za usługę, krzywda za krzywdę), to także symptom, że ludzie nie są w zdrowym układzie. Podobnie jest z kłótniami - jeśli pojawiają się coraz częściej i zmuszają do codziennych kompromisów albo, co gorsza, poświęceń to zły znak. Kłótnia destrukcyjna to taka, z której nic nie wynika, nakręca tylko spiralę obrażania się i agresji. W dobrym związku należy oczekiwać, że kłótnie będą zdarzać się coraz rzadziej, bo szanujący się partnerzy chcą się uczyć na błędach. Jeśli tak się nie dzieje, nie warto wierzyć obiegowej opinii, że jakoś się dotrzemy. Cuda się nie zdarzają, jeśli obu albo chociaż jednej stronie brak dobrej woli. ZA I PRZECIW Lepiej poszukaj innej partnerki, jeśli... Powody, dla których warto zostać: - rywalizujesz z nią o sukcesy. Jest w niej coś takiego, że musisz bezustannie udowadniać swoją wartość. Kiedy zaczynasz ją poniżać tyko po to, by okazać się lepszym, to znaczy, że jesteś w toksycznym związku. - nigdy nie podejmujesz z nią rozmów o przyszłości. Przeraża Cię myśl, że mógłbyś zaliczyć wpadkę, boisz się wspólnych inwestycji, odraczasz decyzję o zamieszkaniu pod jednym dachem. - masz wewnętrzne opory, by poznać ją z Twoimi rodzicami czy przyjaciółmi. Może się jej wstydzisz albo obawiasz? - jesteś z nią, bo coś jej zawdzięczasz (np. była plastrem na złamane serce po poprzedniej dziewczynie), wciąż dręczy Cię poczucie obowiązku czy winy wobec niej. - dajesz o wiele więcej, niż bierzesz. Np. utrzymujesz ją (mieszkając oddzielnie), rezygnujesz dla niej z ulubionej pracy, hobby, przyjaciół. Czujesz, że wysysa całą Twoją osobowość. Nie przegap szansy. - czujesz, że inspiruje Cię do osiągnięć i cieszy się nimi razem z Tobą, - czujesz się przy niej dowartościowany: silny, męski, mądry, - możesz sobie przy niej pozwolić na chwile słabości, dla niej i tak jesteś męski, - jesteś przy niej sobą, nie musisz niczego udawać, - Twoi przyjaciele chwalą jej inteligencję i dowcip, - potrafi łagodzić każdą sprzeczkę, nie musisz przez tydzień błagać jej o wybaczenie, - potrafi kochać nawet na odległość, - możesz ją namówić na wszelkie seksualne eksperymenty, - lubisz zapach i smak jej ciała, - umie rozmawiać z Twoimi rodzicami, kocha zwierzęta i dzieci. MH 03/2004 . 464 258 319 354 403 321 278 435

kryzys w związku zostać czy odejść