Autorem opowiadania jest Tadeusz Borowski. Zostało wydane w tomiku opowiadań w 1947 r. Akcja utworu rozgrywa się w okupowanej Warszawie. Głównym bohaterem a zarazem narratorem utworu jest Tadeusz. Był on młodym i wrażliwym mężczyzną. Kiedyś studiował na tajnych kompletach, dużo czytał i pisał wiersze. Mimo to, gdy nastała wojna, potrafił dostosować się do trudnej sytuacji w okupowanym mieście. Mieszkał z narzeczoną Marią, która studiowała na tajnym uniwersytecie. Tadeusz pracował w składzie budowlanym prowadzonym przez pewnego inżyniera. Właścicielowi dobrze się powodziło. Dbał on o swych pracowników, którzy byli dobrze opłacani i byli w relatywnie dobrej sytuacji w porównaniu do innych mieszkańców Warszawy. Właściciel firmy przymykał oko, gdy pracownicy sprzedawali kradziony towar. “(…) firma budowlana zaś sprzedawała, tak chłopom, jak inżynierom, mokry ton, skamieniały cement, mieszała wapno z wodą, a lepik z piaskiem, a także odbierając wagony z towarem stwierdzała, przy cichym zrozumieniu magazyniera kolejowego, poważne manko, co natychmiast wpisywało się w księgi. Dostawca urzędowy nabierał w usta wody, miał bowiem z firmą osobne rachunki, których nie księgowano nigdzie. Firma budowlana! Ona jak dojna i cierpliwa krowa rozdawała wszystkim utrzymanie.” “Równie pomyślnie układały się losy pracowników Inżyniera. Wprawdzie ustawodawstwo okupacyjne zabraniało Inżynierowi ; wypłacać tygodniówki ponad 73 złote, jednak Inżynier kilkunastu swoim ludziom dawał z własnej inicjatywy prawie sto złotych tygodniowo bez odtrącenia kosztów, podatków i świadczeń.” W mieście funkcjonowało żydowskie getto. Bardzo często Niemcy, robili na ulicach łapanki, dlatego trzeba było bardzo uważać podczas przemieszczania się po mieście. Tadeusz i Maria byli świadkami wielu ludzkich dramatów. W ich kamienicy ukrywała się Żydówka, która zdołała uciec z getta. “— Miło tu u was, bardzo miło, wiesz? — Żydóweczka, która uciekła z getta i tej nocy nie miała gdzie spać, uklękła koło Marii przy książkach i objęła ją ramieniem. — To dziwne, tak dawno nie miałam w ręku szczoteczki do zębów, kanapki, filiżanki z herbatą, książki. Wiecie, to trudno nawet określić. I wciąż to uczucie, że trzeba odejść. Ja się panicznie boję! Maria pogłaskała ją(…)” W opowiadaniu pojawia się też pani Doktorowa, która dużo czasu spędzała w składach budowlanych, gdzie pracował Tadeusz. Była ona dobrą znajomą inżyniera, który poznał ją jeszcze przed wojną, gdy pracował jako magazynier w jej przedsiębiorstwie. “Odziana była zbyt biednie jak na przedwojenną właścicielkę ogromnego składu towarów budowlanych, paru ciężarowych samochodów, własnej odnogi kolejowej, dziesiątków robotników i niewyczerpanego konta w bankach krajowych i szwajcarskich, zbyt biednie nawet jak na posiadaczkę platformy wszelakiego bagażu, wielu precyzyjnych maszyn do liczenia, zapobiegliwie i przezornie oddanych na przechowanie do konsulatu szwajcarskiego, nie mówiąc już o złocie i brylantach, które — według wyobrażenia ludzi ze strony aryjskiej — każdy Żyd przynosił z getta.“ Pani Doktorowej udało się wyjść z getta. Kilka dni później miała do niej dołączyć córka i zięć. Niestety nie udało im się to i staruszka dobrowolnie powróciła do getta, aby być z bliskimi. “— Ona wraca do getta. Ma tam córkę, która nie może się wydostać. — No pewno — rzekł z przekonaniem sklepikarz. — Przynajmniej umrze z nią jak człowiek… “ Tadeusz długo czekał w pracy na nadejście Marii. Pomagała mu ona przy produkcji bimbru. W firmie bowiem oprócz handlu materiałami budowlanymi zajmowano się wszystkim na czym można było zarobić. Kierownik pochwalił kiedyś Tadka za umiejętności narzeczonej: “— pańska narzeczona wygotowała dwadzieścia pięć litrów. Oszczędna dziewczyna! Buzi dać! I węgla wypaliła o połowę mniej. Robotna, nie ma co! — Telefonowała — bąknąłem znad książki. — Pojechała na miasto rozwozić bimber. Powinna wrócić niedługo” Lecz gdy minęło kilka godzin i nastał wieczór, Tadeusz zaczął się niepokoić: “— Boję się o nią — odpowiedziałem. — Łapanka trwa cały dzień. Musieli sporo nałapać. — Co robić — westchnął ciężko kierownik. — Narzeczona pewno nie może się dostać do pana.” Tadeusz wracając ze sklepu widział ciężarówki wywożące ludzi z łapanki. W jednej dostrzegł Marię. Oboje byli bezsilni wobec tej zaistniałej sytuacji. “Trupioblade, kredowe dłonie podniosła spazmatycznie ku piersiom jak w geścię pożegnania.“ “Jak się później dowiedziałem, Marię, jako aryjsko-semickiego mischlinga, wywieziono wraz z transportem żydowskim do osławionego obozu nad morzem, zagazowano w komorze krematoryjnej, a ciało jej zapewne przerobiono na mydło.”

U nas w Auschwitzu – trzeci z kolei utwór ze zbioru opowiadań Pożegnanie z Marią Tadeusza Borowskiego . Opowiadanie ma formę epistolarną; Tadeusz zwraca się w nim do swojej narzeczonej Marii, znajdującej się w tym czasie w obozie w Birkenau. Przedstawia on ogólny zarys obozu Auschwitz-Birkenau. Autor opisuje życie codzienne oraz

Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Opowiadania Borowskiego Właścicielem firmy, w której pracował, był inżynier mający żonę, trwoniącą pieniądze na utrzymanie żebraków, kościołów, zakonników i ich „syna erotomana”. Mężczyzna czerpał z firmy ogromne zyski do chwili, gdy jego pracownicy nie zaczęli kraść z niej towarów i sprzedawać ich „na lewo”. Mimo wszystko inżynierowi wiodło się bardzo dobrze dzięki ugodowym stosunkom z Niemcami. Potrafił wykorzystać nową rzeczywistość: rozbudował składy w centrali, wydzierżawił plac i otworzył filię swego przedsiębiorstwa, kupił dworski pojazd, konia, wynajął woźnicę, nabył majątek pod Warszawą, a także posiadał kawał lasu, rozbudował własną bocznicę kolejową, przy której miał „magazyny przeładunkowe z materiałami budowlanymi”. Choć był tak bogaty, nie zapominał o swych rodakach – dawał im „zarobić”. Gdy trzeba było komuś pomóc lub dać łapówkę „gdzie trzeba” – nie uchylał się od tego. Finansował nawet przez trzy miesiące studia narratora. Ludzie pracujący w filii dorabiali sobie na boku: sprzedawali wapno na ulicy, robili prywatne kursy przewozowe, narrator kradł nawet kredę i ton (glinkę kredową do produkcji farb), które sprzedawał potem w mydlarni. W firmie pracował także kierownik Jan, z którym bohater wszedł w tajną spółkę handlową: wraz z Marią produkowali bimber. Dziewczyna zajmowała się dystrybucją po cenie detalicznej, a panowie księgowaniem. Jan coraz bardziej zagłębiał się w „lewych” interesach, wykorzystując firmę jako „punkt przelotowy” dla kradzionych i skupowanych towarów. Znał się na złocie i kosztownościach, sprzedawał i skupywał meble, handlował lokalami, miał układy ze złodziejami kolejowymi, z komisami, mechanikami, a poza tym przyjaźnił się ze sprzedawcami i kierowcami. Przed wojną pracował jako magazynier w przedsiębiorstwie żydowskim właśnie u doktorowej. Kupił wtedy auto sportowe i pracował jako taksówkarz. Nabył także pod miastem parcelę budowlaną, a tuż przed wybuchem wojny drugą działkę na przedmieściach. W okolicy, w której pracował narrator, była dawna szkoła oraz sklepik paskarski, w którym właściciel mający żonę i dwoje dzieci, prowadził nielegalne interesy z żandarmami i policjantami. Nad szklanką bimbru handlował z nimi ludźmi, uwięzionymi w szkole. Nocą policjanci wypuszczali przez okna budynku tych, za których otrzymali od niego pieniądze (sklepikarz był pośrednikiem w wykupywaniu ludzi przez rodzinę czy znajomych). Gdy tylko tacy szczęśliwcy wydostali się na zewnątrz – uciekali we wszystkie strony. Nieraz zdarzało się, że bohater musiał przepędzać pijane uciekinierki – prostytutki – z placu firmy… Właściciel sklepu, nie dosyć, że zarabiał duże pieniądze, to jeszcze oszukiwał klientów, nie doważając towaru. Nie korzystał jednak z usług wypuszczanych dziewczyn. Ślepa uliczka, przy której mieściła się firma, wybrukowana była „kocimi łbami”(kamienie bez asfaltu) i leżała między polem a szeregiem domów, w których znajdowały się: pralnie, mydlarnie, fryzjer. Niedaleko znajdował się kościółek, a tuż przy kolejowym torze schronisko dla bezdomnych. Stara Żydówka siedziała w kantorze na tapczanie i rozmawiała z kierownikiem. Czekała na powrót zięcia i córki z getta. Mężczyzna zwracał się do niej z szacunkiem i wdzięcznością za to, że niegdyś to ona wprowadziła go w świat interesów i wiele nauczyła. Przed wojną była bogatą właścicielką przedsiębiorstwa budowlanego, paru ciężarowych samochodów i własnej „odnogi kolejowej”. Zatrudniała dziesiątki robotników, miała niewyczerpalne konta w bankach krajowych i szwajcarskich, brylanty i złoto. Teraz była biedną, skromnie ubraną, głodującą staruszką. Martwiła się, że córka nie odnajdzie jej na peryferyjnej uliczce. Wyszła z pokoju sprawdzić walizki. Od niedawna w kantorze pracowała także urzędniczka, która pilnowała kasy na polecenie inżyniera, który podejrzewał okradanie firmy przez jej pracowników (to prawda – każdy „dorabiał” na boku). Urzędniczka nie znała się na towarach, pracowała dziennie tylko kilka godzin, a i tak bardzo się nudziła. Kierownik oznajmił narratorowi, że jego narzeczona Maria wróci później, gdyż dzwoniła i przekazała, że w mieście trwają łapanki. Mężczyzna martwił się, że inżynier w końcu wyrzuci ich z pracy za złodziejstwo, a na otwarcie własnego interesu nie mieli przecież pieniędzy (bohater ulokował wszystkie oszczędności w produkcję bimbru, zakup książek i papieru do pisania). Urzędniczka w pewnej chwili oświadczyła, iż doktorowa, pod nieobecność kierownika, dzwoniła do córki i dowiedziała się, że ta nie może już opuścić 1 2 3 Szybki test:Jaki los spotkał Marię z opowiadania "Pożegnanie z Marią"?a) zagazowano ją w obozie koncentracyjnymb) zastrzelono ją podczas łapankic) zakatowano ją na Pawiakud) zastrzelono ją podczas próby ucieczki z obozu koncentracyjnegoRozwiązanieCzym zajmował się Tadek z opowiadania "Pożegnianie z Marią"?a) wykładał na uniwersytecieb) był magazynieremc) nie miał stałego zajęciad) pracował na budowieRozwiązanieW którym roku rozgrywa się akcja opowiadania "Pożegnanie z Marią"?a) W 1943b) W 1942c) W 1941d) W 1944RozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

pożegnanie z marią streszczenie szczegółowe